“Vervolgens het individuele vlak. De vorige oplossingen
zijn makkelijk omdat ze aansluiten bij een intieme overtuiging: het is de schuld
van De Ander, ik ben alleen maar slachtoffer. Begrijp: die ander (de allochtoon,
de profiterende werkloze, de graaiende bankier, de meedogenloze manager) moet
veranderen en dan wordt alles terug beter. Helaas hebben we geen overtuigend vijandsbeeld
meer (mocht er een politieke partij zijn die daarop inzet, dan boekt die gegarandeerd
succes). Bij gebrek daaraan slaan we wild om ons heen, om daarna terug
depressief in een hoekje weg te kruipen. Daarmee zijn we meteen het perfecte spiegelbeeld
van de beurs: ofwel ADHD-opspringend, ofwel depressief in elkaar zakkend. De
bipolaire stoornis – aka manisch-depressieve psychose – is bij uitstek de aandoening
van het neoliberalisme. In beide gevallen zijn we ervan overtuigd dat de oorzaak
buiten ons ligt, dat er ergens een magische pil is of een nieuwe Führer die ons
zonder eigen inspanning zal verlossen van onze kwaal en van het kwade. Niet
dus.”
Mijn mening:
We steken graag wat er
gebeurd is op een ander. Het is nooit meer onze eigen schuld. We steken het
inderdaad graag op een ander zoals de allochtonen en de werklozen. “Het zijn altijd zij dat profiteren, en wij
zullen wel gaan werken!” Dit is iets wat ik vaak hoor. Hoewel wij ook graag
profiteren, maar dat is dan allemaal juist. “wij zijn Belgen, wij wonen hier dus dan mag dat.” Of anderzijds
gebaren we ons van niets en doen we alsof we van niets afweten. We kijken te
veel naar wat anderen van ons gaan denken als we dan doen of zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten