Als er iets mis gaat, dan hoor je mensen nog al snel zeggen:
“hij kon er niets aan doen, hij komt van een slechte buurt en heeft te weinig
geld”. Dit is banalisering. We
vinden dat het de dader zijn schuld niet was, maar de schuld van de
omgevingsfactoren.
De oorzaak van het kwaad wordt niet gezocht in de dader
zelf, maar in externe zaken waarvoor de dader niet verantwoordelijk kan worden
geacht.
Helaas doen we dit ook vaak bij onszelf. Hoe vaak steken we
niet de schuld op iets anders? “Ik kwam te laat door het verkeer, of er belde
net iemand …” Ik durf dit ook wel doen, maar dit is niet de manier. We moeten
eerlijk zijn, zowel met zichzelf als met anderen.
Dan heb je ook nog ethisering.
Dat wil zeggen dat de daders vinden dat ze het goede gedaan hebben, hun eigen
gedrag te rechtvaardigen. De daders zijn er van overtuigd dat ze het goede
deden.
Een voorbeeld van beide is de gebeurtenis met Anders Breivik,
in Noorwegen. In dit ARTIKEL vind je enkele voorbeelden van banalisering. Ze
geven de reden dat hij misbruikt is geweest en dat hij slagen kreeg. Dus wordt
er gezegd dat het eigenlijk wel ‘normaal’ is dat hij dit gedaan heeft?
Ook is dit onderwerp een voorbeeld van ethisering. Anders Breivik
vindt van zichzelf dat hij het goede heeft gedaan.
Stukje uit een
artikel:
'Zeventig mensen doden
kan een burgeroorlog vermijden', klonk het. 'De mensen die zeggen dat ik
duivels ben, verwarren duivels met gewelddadig', stelde Breivik. 'Wanneer een
vreedzame revolutie niet mogelijk is, is de enige optie de gewelddadige
revolutie.'
'Ik heb gehandeld in
een noodsituatie in naam van mijn volk, mijn cultuur en mijn land. Ik vraag dus
om de vrijspraak', besloot hij.
Hij vindt van zichzelf dat hij zijn land heeft gered, en dus
niets mis gedaan heeft.
Dit is een zwaar voorbeeld, maar toont de beide wel goed
aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten