Dit is de voorkant van een boek. Maar mij gaat het om de
titel. ‘Wie mens wil zijn moet pijn
lijden’
Wie nog nooit pijn heeft gehad, zowel lichamelijk als
psychisch, kan geen mens zijn. Iedereen, van de kleinste baby tot de oudste
mens ter wereld heeft al pijn gevoel. Iedereen maakt pijn mee, maar het is
steeds een individuele zaak. We denken vaak dat we de enige zijn dat iets
meemaken, maar niets is minder waar. Iedereen heeft al iets meegemaakt!
Je kan lichamelijk lijden, door gevallen te zijn, of in je
vinger gesneden te hebben. Dit zijn zaken waar je ‘iets kan aan doen’.
Je kan ook lijden door iets waar je niet kan aan doen. Denk maar
aan de hongerige kinderen en de mensen dat op straat leven en geen eten hebben.
Er is ook geen medicatie in vele landen. Maar die mensen kunnen er niets aan
doen.
Je kan ook psychisch lijden. Er is iemand ziek of gestorven
in je familie, of je hebt gewoon een mindere dag. Je zal er niet (snel)
lichamelijk ziek van zijn, maar je ziet het niet meer zitten. Alles is slecht
en is tegen jou. Dit is ook lijden.
Ik geloof dat als iemand sterft, waarvan je zo van houdt, je
zelf ook kan ‘dood gaan van verdriet’. Niet onmiddellijk omdat die persoon
gestorven is, maar je laat jezelf gaan en niet interesseert je nog. Je verzorgt
jezelf niet meer en eten doe je ook niet meer. Op deze momenten heb je veel nood aan de mensen om je heen, maar je moet ze ook toelaten in je omgeving, om je te helpen.
Pijn is over de hele wereld, in alle soorten en maten, maar
pijn is een individuele zaak, waar mensen je enkel maar in kunnen dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten